Mostrando entradas con la etiqueta POESÍA POR MIGUEL DUBOIS--TAREFA INACABADA--. Mostrar todas las entradas
Mostrando entradas con la etiqueta POESÍA POR MIGUEL DUBOIS--TAREFA INACABADA--. Mostrar todas las entradas

martes, 30 de septiembre de 2008

TAREFA INACABADA, OU TEORÍA DA DÚBIDA.

Nono sei, certamente, quizáves,


De algún xeito arbitrario,


Quizáves, pode ser, non sei.

Teño que pensalo, mira........


Din, ao mellor,


Máis o que é branco non é máis que branco.


As luces acesas na noite para dar un face luz, están,



Aos teus ollos claros, coma a auga crara do mar lento,

Podo mirar, sen dúda longo tempo habitante de si mesmo,



Eu esperando a ser o que ti me pidas,



Eu en pé no medio da marabunta


Marmurio de xente alporizada,



Queixume dun can doente,



Laio do preso político,


Da dor quebradiza,

E os nenos felices

Xogando as canicas de cores

No xardín da fermosura


Do ensono constante



Onde a dor ten a coor cáseque



Poidera ser unha inxustiza tremenda,



Nenos que asulagades meu ser enteiro


Da máis fermosa felicidade,



Canto de menos os boto, meus queridos meniños


Mais o tempo non perdóa,


E a agulla do orloxo non da descansando.


Tempo que non é pedra,


Pedra sobre pedra,


Verdín húmedo,


Valado de pedras antergas,


Un mundo de lembranzas non rematadas,

Con campos de millo verde,


Lanzas verdes cravadas


Na negritude da terra


Na espera de fermosas espigas dourdas


Ou espigas brancas como o leite branco dunha vaca galega



Miguel Dubois